Min Reis nor Käppele,
nor et Möökeshüss!
van Mess Rul 1913
Ek faar van Dag nor Käppele
nor’t alde Möökeshüss,
Adschüskes Möll’m on Ässe
ganz Kölleland, adschüss.
Van Möll’m nor Oberhüse
brocht min de Iserbaan,
on widder dann nor Wesel
koom ek om twälf Üür aan.
Door moss ek now wat wachte,
warm wor’t as in de Mai.
Ek däj min es bekieke
et Denkmal in de Heij.
Öm half twee fuur ek widder
nor Sante mit de Baan,
on dänn nor Üüm, door koom ek
so tääge vier Üür aan.
De Üümse Schusters kloppte
noch nätt so op de Penn
as duw, duw ek as Jöngske
so dökk nor Üüm koom hen.
Dat ging min dör de Oore
as hörden ek Musik
uit gujje, alde Tidde-
ek woor, Gott wett uw rikk.
Ek docht an Ümsse Kermes
on an de Kerssentitt
on an de „schwarten Hannes“
on an „Seng Hein“ sin Lied.
So ging ek dör de Stroote
on koom op de Schossee
nor Möökeshüss, nor Käppele-
et Hart, dat dääj min weh.
Door lääj den alde Mölle
noch as vör twenteg Joor,
duw Oome Franz, den dekke,
hier Herr on Meister woor.
Die Döör woor afgeschloote,
dij Räär, die stonde stell,
den dekke Franz van Käppele
woor doot, t’woor Gottes Well.
Die Kerssenbööm, die alde
door an de Strootekant,
die hebbe min an män’ge
verdrääjde Strick gemannd.
Ek docht an all die Kersse
die ek hier dökk geplökkt,
ek docht wäll an de Färwer,
den min so dökk vernökkt.
An Böns sin Kull, door heb ek
en Knoll on Kweek gesükkt,
ek lääj se op de Hampööl
on häb min gauw verdröökt.
Ek koom an Lamers Sandkull
on dann an Bernte Schmett,
de Köster lüjjden Oowend.
Min Hart, dat lüjjde met.
Ek docht an saal’ge Tidde
duw ek as klerne Jong,
as stolte Messendinder
dij Klokk gebrocht in Schwong.
On vör de Kerk door soog ek
dij alde Lend noch stoon,
nor’t Schelderhüss doordronder
door moss ek es hengoon.
Ek keek es in et Kässke,
door hing en Päärken üt,
Gott, lött se glökklek worre
den Brügam on de Brütt.
Dann ging ek, öm te bääje
es in de Kerk herin,
ek noom wat helleg Waater.
Et Hart, dat kloppte min.
Door stoon den alde Prääkstuul
üt’t Meddealder noch.
Ek fülde min so saaleg
on greise moss ek ok.
Door satt ek es as Jöngske
an dij Kommünnibank
on door satt mine Vajjer,
den ek so völl verdank.
On booven op den Örgel,
door song ek dökk de Mess,
met onsen alde Köster,
den lang all doot now es.
On an de grooten Altoor
heb ek so dökk geknejjt,
as kleine Messendinder
met’n rooj Rökkske beklejd.
Den alde Pastoor Vallen,
den koom min in de Senn,
den hier van all es Faste
an den Altoor fiel es hen.
Es woor en fromm Pastöörke
dij Piep gern schmokkten hej.
Now es hej in den Hemmel,
on bääjt ok wäll vör mej.
Ek heb dänn lang gesääte,
ganz stell wäll in de Bank,
on heb min guud gebääje
den Titt fiel min nit lang.
Et fing an te düstere
duw ek nor bütte koom,
ek ging nor Martes Koobes,
den frindlek min opnoom.
Dann heb ek guud geschloope
in’t alde Möökeshüss
on now mot ek wärr widder,
min Käppele adschüss.
Ek sall ow nit vergääte,
so lang as ek noch lääf.
De liewen Heer bewaar ow.
Now mot ek fort, nor Kleef.